Göç eden işçiler dünyaya servet kazandırıyor | Özgür Gelecek

Dünyadaki 281 milyon göçmenin tamamı tek bir ülkede yaşasaydı, Hindistan (1,4 milyar), Çin (1,4 milyar) ve Amerika Birleşik Devletleri’nden (339 milyon) sonra dünyanın dördüncü büyük ülkesini oluştururlardı. Yine de göçmenler çok az sosyal korumaya ve çok az saygıya sahipler.

Birkaç hafta önce Uluslararası Göç Örgütü (IOM) 2024 Dünya Göç Raporu’nu yayınladı. Bu raporların çoğu, neoliberalizm döneminde göçte seküler bir artışa işaret eden sade raporlardır. Dünyanın yoksul bölgelerindeki devletler kendilerini Washington Konsensüsü’nün (kesintiler, özelleştirme, kemer sıkma) saldırısı altında buldukça ve istihdam giderek daha güvencesiz hale geldikçe, giderek daha fazla sayıda insan ailelerini geçindirmenin bir yolunu bulmak için yollara düştü. IOM’nin 2000 yılında yayınladığı ilk Dünya Göç Raporu’nda ‘dünyada her zamankinden daha fazla göçmen olduğu tahmin edilmektedir’ diye yazmasının nedeni de budur. IOM’nin hesaplamalarına göre 1985-1990 yılları arasında dünya göçündeki artış oranı (yüzde 2.59) dünya nüfusundaki artış oranını (yüzde 1.7) geride bırakmıştır.

Yoksul ülkelerdeki kamu harcamalarına yönelik neoliberal saldırı, uluslararası göçün temel itici güçlerinden biriydi. Ve daha 1990 yılında, göçmenlerin ailelerine giderek artan havale ödemeleri yoluyla ülkelerine döviz sağlamada önemli bir güç haline geldikleri anlaşılmıştı. 2015 yılına gelindiğinde, çoğunlukla uluslararası işçi sınıfından gelen işçi dövizleri, Resmi Kalkınma Yardımı (ODA) ve Doğrudan Yabancı Yatırım (FDI) hacmini üç kat geride bırakmıştır. Meksika ve Filipinler gibi bazı ülkelerde işçi sınıfından gelen göçmen dövizleri devletin iflasını engellemiştir.

Bu yılki rapor, dünya genelinde ‘yaklaşık 281 milyon insanın’ hareket halinde olduğunu belirtmektedir. Bu rakam küresel nüfusun yüzde 3.6’sına denk geliyor. Bu rakam 1970 yılında hareket halinde olan 84 milyon insanın üç katı ve 1990 yılındaki 153 milyon insandan çok daha yüksektir. IOM, “Küresel eğilimler gelecekte daha fazla göç olacağına işaret ediyor” diyor. Detaylı araştırmalara dayanan IOM, göçteki artışın üç faktöre bağlanabileceğini tespit etmiştir: savaş, ekonomik güvencesizlik ve iklim değişikliği.

Birincisi, insanlar savaştan kaçıyor ve savaşların artmasıyla birlikte bu durum yerinden edilmenin önde gelen nedenlerinden biri haline geldi. Savaşlar sadece insanların anlaşmazlıklarından kaynaklanmıyor, zira sakin kafaların hakim olmasına izin verilirse bu sorunların çoğu çözülebilir; silah ticaretinin muazzam ölçeği ve ölüm tüccarlarının barış girişimlerinden vazgeçme ve anlaşmazlıkları çözmek için giderek daha pahalı silahlar kullanma yönündeki baskıları nedeniyle çatışmalar şiddetlenerek savaşa dönüşüyor. Küresel askeri harcamalar şu anda yaklaşık 3 trilyon dolardır ve bunun dörtte üçü küresel kuzey ülkeleri tarafından yapılmaktadır. Bu arada silah şirketleri 2022 yılında 600 milyar dolar gibi muazzam bir kâr elde etti. Ölüm tüccarlarının bu vurgunculuğu nedeniyle on milyonlarca insan kalıcı olarak yerinden edilmektedir.

İkinci olarak, Uluslararası Çalışma Örgütü (ILO) küresel işgücünün yaklaşık yüzde 58’inin – ya da iki milyar insanın – kayıt dışı sektörde olduğunu hesaplamaktadır. Bu kişiler asgari sosyal korumayla ve işyerinde neredeyse hiçbir hakka sahip olmadan çalışmaktadır. Genç işsizliği ve genç güvencesizliğine ilişkin veriler çarpıcı, Hindistan’daki rakamlar ise dehşet verici. Hindistan Ekonomisini İzleme Merkezi, Hindistan’ın 15-24 yaş arası gençlerinin ‘düşük ve düşen işgücüne katılım oranları ve şok edici derecede yüksek işsizlik oranlarıyla karşı karşıya olduğunu’ göstermektedir. Gençler arasındaki işsizlik oranı 2022-23 döneminde yüzde 45,4 olarak gerçekleşmiştir. Bu oran, Hindistan’ın yüzde 7,5 olan işsizlik oranından altı kat daha yüksektir’. Batı Afrika’dan Sahra Çölü ve Akdeniz’i tehlikeli bir şekilde geçmeye çalışan göçmenlerin çoğu bölgedeki yüksek güvencesizlik, eksik istihdam ve işsizlik oranlarından kaçmaktadır. Afrika Kalkınma Bankası Grubu’nun 2018 tarihli bir raporu, küresel tarıma yönelik saldırılar nedeniyle köylülerin kırsal alanlardan şehirlere, düşük verimliliğe sahip kayıt dışı hizmetlere taşındığını ve buradan da batıdaki daha yüksek gelirlerin cazibesine kapılarak ayrılmaya karar verdiklerini gösteriyor.

Üçüncü olarak, giderek daha fazla insan iklim felaketinin olumsuz etkileriyle karşı karşıya kalıyor. 2015 yılında Paris’te yapılan iklim toplantısında hükümet liderleri İklim Göçü Görev Gücü kurmayı kabul etti; üç yıl sonra, 2018’de BM Küresel İlkeler Sözleşmesi iklimdeki bozulma nedeniyle hareket halinde olanların korunması gerektiğini kabul etti. Ancak ‘iklim mültecileri’ kavramı henüz yerleşmiş değil. 2021 yılında Dünya Bankası tarafından yayınlanan Groundswell adlı raporda, 2050 yılına kadar en az 216 milyon iklim mültecisi olacağı hesaplanmıştır.

Zenginlik

IOM’nin yeni raporu, birçoğu son derece güvencesiz yaşamlar süren bu göçmenlerin, giderek daha çaresiz hale gelen ailelerine yardım etmek için evlerine giderek daha büyük miktarlarda para gönderdiklerine işaret ediyor. IOM raporuna göre “göçmenlerin evlerine gönderdikleri para 2000-2022 yılları arasında yüzde 650 gibi şaşırtıcı bir oranda artarak 128 milyar dolardan 831 milyar dolara yükselmiştir”. Analistler, son dönemde bu işçi dövizlerinin çoğunun düşük gelirli ve orta gelirli ülkelere gittiğini gösteriyor. Örneğin 831 milyar doların 647 milyar doları daha yoksul ülkelere gitmektedir. Bu ülkelerin çoğunda, işçi sınıfı göçmenleri tarafından gönderilen işçi dövizleri, DYY ve RKY’nin toplamından çok daha fazladır ve Gayri Safi Yurtiçi Hasıla’nın (GSYH) önemli bir bölümünü oluşturmaktadır.

Dünya Bankası tarafından yürütülen bir dizi çalışma, işçi dövizi ödemeleriyle ilgili iki önemli hususu ortaya koymaktadır. Birincisi, bunların daha yoksul ülkeler arasında daha eşit bir şekilde dağıldığıdır. DYY işlemleri genellikle küresel güneydeki en büyük ekonomileri tercih etmekte ve nüfusun en yoksul kesimlerine her zaman istihdam ya da gelir sağlamayacak sektörlere yönelmektedir. İkinci olarak, hane halkı anketleri bu işçi dövizlerinin orta gelirli ve düşük gelirli ülkelerde yoksulluğu önemli ölçüde azaltmaya yardımcı olduğunu göstermektedir. Örneğin, işçi sınıfı göçmenler tarafından yapılan işçi dövizi ödemeleri Gana’da (yüzde 5), Bangladeş’te (yüzde 6) ve Uganda’da (yüzde 11) yoksulluk oranını azaltmıştır. Meksika ve Filipinler gibi ülkelerde ise işçi dövizleri düştüğünde yoksulluk oranlarında ciddi bir artış görülmektedir.

Yoksulluğun azaltılması ve toplumdaki refahın arttırılması için hayati önem taşıyan bu göçmenlere yapılan muamele çok çirkindir. Onlara suçlu muamelesi yapılmakta, çok uluslu şirketler aracılığıyla çok daha az etkili yatırımları çekmek için kaba miktarlarda para harcamayı tercih eden kendi ülkeleri tarafından terk edilmektedirler. Veriler, yatırıma ilişkin sınıfsal bakış açısında bir değişim olması gerektiğini göstermektedir. Göçmen dövizleri, ülkelere girip çıkan ve topluma ‘damlamayan’ ‘sıcak paradan’ hacim olarak daha büyük ve toplum için daha etkilidir.

Dünyadaki 281 milyon göçmenin tamamı tek bir ülkede yaşasaydı, Hindistan (1,4 milyar), Çin (1,4 milyar) ve Amerika Birleşik Devletleri’nden (339 milyon) sonra dünyanın dördüncü büyük ülkesini oluştururlardı. Yine de göçmenler çok az sosyal korumaya ve çok az saygıya sahipler. Çoğu durumda, belgelerinin olmaması nedeniyle ücretleri bastırılmakta ve havaleleri, hem gönderenden hem de alıcıdan yüksek ücretler alan uluslararası havale hizmetleri (PayPal, Western Union, Moneygram) tarafından ağır bir şekilde vergilendirilmektedir. Henüz göçmenlerin yanında duran sadece küçük siyasi girişimler var, ancak sayılarını güçlü bir siyasi güç olarak birleştiren bir platform yok.

Vijay Prashad (peoplesdemocracy.in)

SEÇTİKLERİMİZ: Çeviri – Özgür Gelecek – 16.06.2024